Οι κρίσεις πανικού εντάσσονται στις αγχώδεις διαταραχές, δηλαδή σε εκείνες τις ψυχολογικά προβληματικές εμπειρίες που χαρακτηρίζονται από παρουσία επίμονου και έντονου άγχους. Τα επίπεδα εμφάνισης αγχωδών διαταραχών στην ελληνική κοινωνία κυμαίνονται στο 20- 25%. Πιο συγκεκριμένα σε ομάδες υψηλού κινδύνου όπως είναι οι άνεργοι, έχει διαπιστωθεί ότι το 50% εμφανίζει συμπτώματα έντονου άγχους (ενώ π.χ. σχετικά με την κατάθλιψη τα ποσοστά είναι αρκετά χαμηλότερα, γύρω στο 33%). Τα ποσοστά της διαταραχής πανικού στην Ελλάδα βρίσκονται κοντά στο 1-1.5%, αλλά έχουν αυξηθεί κατά 25% μέσα στα χρόνια της κρίσης.

Η διαταραχή πανικού χαρακτηρίζεται από την παρουσία επαναλαμβανόμενων και ξαφνικών κρίσεων πανικού, αλλά μπορεί και να περιλαμβάνει μία και μόνο κρίση πανικού, αν αυτή ακολουθηθεί από τουλάχιστον 1 μήνα επίμονης αγωνίας για επικείμενη κρίση, ανησυχία για τις επιπλοκές ή συνέπειες της κρίσης πανικού ή σημαντική αλλαγή στη συμπεριφορά που σχετίζεται με τις κρίσεις. Απαιτούνται τουλάχιστον 2 αιφνίδιες κρίσεις που δεν συνδέονται με κάποιον εξωτερικό παράγοντα, ώστε να διαγνωστεί διαταραχή πανικού, αν και είναι δυνατόν να συμβούν κρίσεις που σχετίζονται με κάποιον εξωτερικό παράγοντα. Αυτά βάση DSM. Για το άτομο που πάσχει, η αγωνία είναι λίγο πολύ η ίδια είτε η κρίση συμβεί άπαξ, είτε επαναλαμβάνεται. Αγωνία ότι θα πεθάνω. Αγωνία ότι θα χάσω το μυαλό μου. Αγωνία ότι δε θα συνέλθω ποτέ από αυτό.

Το φύλο φαίνεται να παίζει κάποιο ρόλο. Πραγματικά τα ποσοστά διάγνωσης διαταραχών άγχους είναι υψηλότερα για τις γυναίκες από ότι για τους άνδρες,. Παρόλ’ αυτά, δεν είναι σαφές αν αυτό οφείλεται σε μια ευαλωτότητα των γυναικών στο άγχος ή στο ότι η κοινωνία μας επιτρέπει περισσότερο στις γυναίκες παρά στους άνδρες να διαμαρτύρονται για το άγχος τους και να ζητούν την υποστήριξη των ειδικών. Επίσης είναι χαρακτηριστικό ότι ενώ πριν την οικονομική κρίση οι κρίσεις πανικού και η κατάθλιψη είχαν μεγαλύτερη συχνότητα εμφάνισης στο γυναικείο πληθυσμό, πλέον τα ποσοστά μεταξύ ανδρών και γυναικών τείνουν να εξομοιωθούν.

Προσοχή όμως! Το να εξαφανιστεί το άγχος από τη ζωή μας δεν είναι χρήσιμο. Είναι σαν να λέμε ότι θέλουμε να ζούμε δίχως φόβο. Και μια ζωή χωρίς φόβο θα ήταν μια ζωή εξαιρετικά ριψοκίνδυνη! Από την άλλη πλευρά ίσως ο διαχωρισμός του άγχους σε δημιουργικό και καθηλωτικό δεν είναι και τόσο χρήσιμος. Ίσως είναι περισσότερο χρήσιμη η διάκριση ανάμεσα στο άγχος που πολεμούμε και στο άγχος που αποδεχόμαστε. Το πρώτο είναι ένα άγχος που θα μας μπλέξει στον ιστό του. Το δεύτερο είναι ένα άγχος με αρχή, μέση και τέλος. Αυτή είναι μάλλον και η περισσότερο γενική και ταυτόχρονα χρήσιμη συμβουλή που θα μπορούσαμε να δώσουμε. Όπως όλα τα συναισθήματα έτσι και το άγχος είναι καλό να «χωράει» μέσα στις σχέσεις, να επιτρέπεται μέσα στην καθημερινότητα, ως μια ανθρώπινη κατάσταση που, αν την καλοδεχτούμε, θα παραμείνει για λίγο αλλά δε θα εγκατασταθεί μόνιμα.